Dag 6

Zabar's. Punt.

Na een zeer goede nachtrust op weg gegaan naar de Statue of Liberty, AKA het vrijheidsbeeld. Ruim op tijd daar dankzij de metrolijn. Mocht je je ooit afvragen waarom Amerikanen zo luidruchtig zijn, dat ligt aan hun metrostelsel, auto's en overig straatverkeer. Man wat geeft dat een herrie. Als je in het metrostation staat en er raast een metro voorbij (Let wel: Deze zijn ongeveer drie maal zo lang als een gemiddelde sprinter van de NS, en dat is indrukwekkend.) kan ik met mijn InEar koptelefoon alleen maar de metro horen. En menig mens weet dat ik al redelijk doof/slechthorend ben, dis mijn muziek staat ook nou niet bepaald op defluisterstand.
Daarnaast zijn de sirenes een decibel of 2,5 a 5 decibel harder (let op: de decibel schaal is niet, ik herhaal NIET, rechtevenredig!).
Ook het verkeer maakt aardig wat herrie. Auto's en taxi's over vallen over het algemeen wel mee, de enkele die zeer zuinig zijn met zijn remblokken (Lees: IJzer op ijzer remmen) of met het onderhoud (Klint sportief zo'n uitlaat met gaten).
Het zijn met name de vrachtwagens (Peterbilts, Mack's met zo'n mooie neus) en de motorfietsen, veelal de 2 cilinder, minimaal 1200cc Harley's. Dempers? Nooit van gehoord. Gehoorbescherming? Wat zeg je?
Dus naar de Ferry van Freedom/Liberty Islanden naar Ellis Island. Vergeet het beleefde volk van Manhatten, hier bestaat dat niet. Tevens is er een security net zo streng als op het vliegveld. Metalen objecten af, uit de zakken en door de röntgenscanner en jijzelf door een metaaldetector. Moet wel aeggen dat ze er op het vliegveld wat van kunnen leren, het gaat namenlijk zeer clot! Haast is het kernwoord. Er wordt op haastige, drukkende toon constant geroepen: 'Please move along people, keep moving, watch your step, please move along people! Keep the line moving!' Eenmaal door de securitycheck heen, jawel wees verrast, een wachtrij voor de boot. Ach, waren we al aan gewend.
Eenmaal op de boot geprobeet om op het bovenste, open, dek een mooi plekje te bemachtigen. Mission impossible. Oh en gooi het comfort ook maar overboord. Jezustapdansendechristus wat een slechte bankjes.
Heel erg gaaf om de motor te horen aangieren, met de turbo die er langzaam bij komt (ik blijf een greasemonkey) en dan dat uitzicht over Manhattan, New Jersey en Staten Island met de vele bruggen, zeer gaaf. En dan op zoek naar Lady Liberty. Op zoek ja, want ze valt weg tegen de enorme highrises van Manhatten en omgeving.
Eenmaal op Freedom/Liberty Island htzelfde riedeltje van de haast. Gelukkig van die rotbankjes af. Express de meute niet gevolgt en rechtsaf geslagen, de rust een beetje op zoek, voor zover dat gaat. En daar staat ze dan. Ja het is best groot als je daar staat, maar na alles wat we gezien hebben op Manhatten, wekt het geen indruk meer. Leuk om gezien te hebben, maar hier doet de film het beeld wel eer aan, daar lijkt het namenlijk heel wat. Even rondje gelopen en de giftshop in. Daar heb ik me kapot gelachen. T-shirts, beeldjes, sleutelhangers, flesopeners, etcetera van Lady Liberty... made in China!!! Hahahahaha!
Ok ok, ik geef toe, er hingen zeker 3 verschillende shirts, made in the US of A. Van de ongeveer 25 verschillende. Ook meteen op zijn minst 2 maal zo duur. Ik proef de ironie. Genieten is dat.
Mijn tip voor bezoekers aan Freedom/Liberty Island: sla het over, blijf op de ferry zitten naar Ellis Island, het immigratie ijland van de US tot 1952. Dat is namenlijk wel erg gaaf en interessant.
Mooie gebouwen, maar mooier nog, de Memorial wall met meer als 500,000 namen van ge immigreerde families. Dus wat doen wij? Onze familienamen opzoeken. Zowel mijne, die meisjesnaam van mijn oma en de meisjespnaam van mijn moeder staan erop! Dat is nog eens gaaf. Mijn achternaam staat er maar liefst 11 keer op! Wat. De. Neuk. Gaaf. Kippenvel gaaf.
En toen naar binnen, het museum in. Dat was... Apart. In heldere en duidelijke tekst wordt daar de geschiedenis van Amerika uitgelegd over een 20/25 tal borden. Over het intstaan, wie er meebouwden aan Amerika, hoe men met Indianenen Afrikanen omging. Zonder schaamte en in duidelijke tekst hangt dat daar tot zo'n 1952.
Zo lees je bijvoorbeeld dat 10% van de zweedse bevolking er heen kwam omdat Zweden schijnbaar zeer corrupt was. Je leest daar dat men van zo'n beetje alle mensen behalve 'ras'Amerikanen slaven maakte, maar ook enkele keren, als ze overbodig waren na hun verrichte werkzaamheden, als paria werden beschouwd. Bah.
Ik heb van alle borde foto's gemaakt. Aan wie geinteresseerd is zal ik het mailen of gelijke. Heel apart om te lezen.
Amerika is gebouwt door niet Amerikanen maar o o o wat zijn ze trots op hun land, gebouwd met 'Amerikaanse' handen. Zo komt het in ieder geval over.
Veel geleerd, veel gelezen. Toen de main reception room in, eaar vroeger de immigranten als eerste kwamen. Zeer mooie hal, zeker een meter of 10 hoog op het hoogste punt, net mooie bogen en een meter of 100 lang bij 25 breed, met een balkon rondom. Het mooiste vond ik de hexagonale tegeltjes van ongeveer 5 cm op hun breedst. En natuurlijk, de stars en straps, in 2 voud in het groot. Ook erg gaaf waren diverse foto's van verchillende immigranten uit alle delen van de wereld. Zo ook Johanna Dijkstra (zij schrijveb n Dykstra) met haar 11(!) kinderen, allen op de foto. Moeders keek erg moe. Kinders waren beweeglijk en daarom dus onscherp, op de 4 oudste na.
Wat mij bijna direct opviel waren de mechanismen waarmee men de ramen opendoet. Handwiel verbonden aan een as met tandwielen, die op hun beurt weer wormwielen aandreven. Met één handwiel deed men zo 5 ramen (al piepend, ik kon het niet laten) open.
Erg indrukwekkend en inzichtgevend allemaal.
Toen terug op de boot naar Battery Park. Daar even onze voeten laten rusten en een paar Nederlanders ontmoet. Aan hun gevraagd wat nog de moeite waard is, zij zeiden neem de Ferry naar Staten Island, die stopt om de hoek en is gratis. Zo gezegd, zo gedaan. Naar de Ferry Terminal gegaan, getuige van een klein opstootje tussen vriend en vriendin (meteen 4 security erom heen). Leuk gezicht, stond een bouwvakker met Popcorn pal voor. Alsof hij het wist.
De ferry is ter grootte van de ferry naar Terschelling p, Texel en dergelijke. Gaat ook lekker rap met uitstappende mensen en opstappende mensen. De vaart duurt ongeveer een half uurtje en neemt je ver van Manhattan. Zo zie je een heel ander, industrieel stuk van New York. Eenmaal uitgestapt op de bonnefooi een rixhting uitgelopen, langs het NY Youngster baseball park en verder richting 'Down Town'. Het heeft zijn eigen Wall Street. Hier minder High Rises, meer de 'tuinhuizen'.
Veel huizen van hout, enige flats van 20 hoog (soort Palensteijn). De sfeer is niet echt gemoedelijk. Verpaupert, slordiger, 'beaters', auto's die al tijden in een voortuin staan weg te stoffen. Huizen zijn in jaren niet geschildert. Zelfs een enige keer iemand NIGGAH horen roepen.
En dan het film/docu momentje. Staat er bij een enorm verpaupert huis een bak van een auto. Chevrolet Camaro, 2012 of nieuwer model. Glimmend met chromen velgen. Wut? Dus.
1,5 uur er rondgelopen en toen terug naar de boot. Net op tijd, konden nog net opstappen.
De metro gepakt en naar het hotel. Snel biertje gedazn, gebeld met mijnschatje, lekkertje en knapperd Patriek. Uurtje later werd ik meegesleurd door oma want ze had honger. Logisch, het gesprek was ook zeer gezwellig!
Aan de 'Front Desk Manager' gevraagd of hij een goede eettent kende. Hij raadde een Indiase tent aan, Swagat. Holy mother of Ganesh, superlekker! Lam met een heerlijke saus, en oma kip in een evenheerlijke saus.
Ken je Lepu van de Simpsons? Met dat Accent? Dat is een keiharde leugen. Deze beste (oude moet ik zeggen, zeker 50) sprak accentloos Eng.. Amerikaans maar ook sprak hij Indiaas (of is het Indiaans?). Tot nu toe ook de beste sevice en vriendelijkste. Gisteren in de Italiaan had de mevrouw zo'n gemaakte lach die kon doden.

O en ik heb een stukje radio geluisterd. Aan wie er GTA heeft gespeeld: Terms and Conditions worden zoals daar zeer snel na het einde van de reclame uitgesproken. Tevens: meer reclame als muziek.

Morgen weer een spannend verhaal, blijf lezen en blijf op de hoogte van onze avondturen in NY. Gegroet ui tde grote appel!
Over appels gesproken, weinig fruit in deze stad...